Ben je iemand die onderhevig is aan het weer? Of ben je weerbestendig? Ik hou van alle weersomstandigheden – behalve grote hitte – waarmee ik wil zeggen dat ik deze zomer helemaal aan mijn trekken kwam. Voor  mij was het een mooie, gevarieerde en boeiende zomer waarin ontspanning en inspanning goed in evenwicht waren. 

tVaartje gaf me hoofdzakelijk ontspanning, het magische van die plek wordt elk jaar alleen maar verstevigd. Ik kan er niet echt de vinger op leggen, ik weet alleen dat ik daar jaar na jaar het deugddoend gevoel ervaar thuis te komen.
Na een lange lees dip – langer dan een jaar – kan ik eindelijk weer mijn leeshonger stillen. Ik doe me tegoed aan mooie zinnen en droom weg bij woorden die raken. 

Het schrijven van een blog heb ik een paar maand laten rusten. Ook de muze heeft vakantie nodig. Daarentegen zette ik deze zomer anderen aan het schrijven.

Meer lezen over “Opgeladen”

Af en toe – hoe oud ik ook ben – word ik me bewust van een kronkel in mijn denkpatroon. Een kronkel die gegroeid is uit heel vroege ervaringen. 

Ik probeer het uit te leggen. Onlangs vertelde ik iemand hoe vaak ik dingen – die ik voel nodig te hebben – ondergeschikt maak aan (door mij ingevulde) verwachtingen van de ander. Ik mag er niet aan denken iemand ‘tot last’ te zijn. Liever lever ik een innerlijke strijd om mijn behoeften te onderdrukken of te negeren. In mijn hoofd zegt dan een stemmetje: ‘Allee vooruit, wees eens volwassen.’ Waarop mijn luisteraar zei, met een lach in haar stem: ‘Ach, opzij zetten van wat je voelt staat gelijk aan volwassen handelen?’

Toen heb ik er niet op gereageerd maar die vraag blijft me bezighouden dus ik wil er iets mee doen.

Meer lezen over “Vastgeroest denkpatroon”

Het laatste boek van Irvin Yalom en zijn vrouw Marilyn blaast me omver.
Marilyn krijgt een slechte diagnose en beiden weten ze dat ze binnenkort zal sterven. Ze stelt Irvin voor om samen een boek te schrijven over het proces dat ze doormaken. Meer over de inhoud zal ik niet vertellen, wel iets meer over wat het met me doet.

Het boek valt me rauw op mijn dak. Onverbloemd beschrijven ze elk afzonderlijk hoe ze de tijd beleven. Marilyn doet het op een nuchtere, accepterende en toch zo doorleefde manier. Irvin, de grote therapeut en psychiater, toont zichzelf heel erg klein en bang en opstandig en verdrietig. Waardoor hij in mijn ogen alleen nog groter wordt. 

Meer lezen over “Een kwestie van dood en leven”