Deze ochtend was er een ontbijt gepland met als doel onze naaste buren te leren kennen. Marie The en Roger zouden alle cohousers ontmoeten. Ook hond Maurice was van de partij. Lotje was er niet mee gediend, Maurice kwam haar kwispelend tegemoet maar hij werd door haar afgesnauwd, ze blies uit alle (tijger)kracht. Oké, livingraam dicht zodat ze binnen bleef en ik via mijn voordeur naar de tuin. Een ziedende Lotje passeer je beter niet. 

Koen en Ade hadden voor bubbels, koffiekoeken en koffie gezorgd, Lucienne had een brood en een quiche gebakken, Catherine voorzag ons van yoghurt en fruitsap en aardbeien. Allerlei zelfgemaakte confituren sierden de tafel (en smaakten). Vanaf 9u, met een zomerse temperatuur van 22°, schoven we aan.  Jolien vulde onze koffie bij.

Ik weet niet hoe het komt, om de een of andere reden wordt in mijn nabijheid altijd over eten gepraat. Van Roger leerde ik hoe ik yoghurt kan maken, van Koen kreeg ik verschillende adresjes: eentje voor melk rechtstreeks van de koe en eentje voor ijs. Ondertussen smaakten de heerlijke koffiekoeken! Ade gaf me het adres van de koeken en nog een ander adres waar ze lekker brood verkopen. 

Al een paar keer kregen we eitjes van de kippen van Koen en Ade. En er is meer op komst: pompoenen, courgettes en komkommers kunnen zomaar op ons terras belanden in de toekomst. ‘Mijn’ selder, rode bieten, venkel en sla groeien weelderig. Dat belooft voor binnen een dikke twee maand!

Uit ‘onze’ tuin heeft Lucienne al verschillende frambozen en bosaardbeien geplukt en ingevroren. Begin herfst maken we er Zevenbergen confituur van. Ondertussen at ik een stukje zalige quiche van Lucienne en daarna nog een paar verse aardbeien. 

Van ‘t een kwam ‘t an… nee… chocomousse. En dat is ‘mijnen dada’. Met de chocomousse die ik maak op feesten heb ik altijd succes. Ik beloofde het recept.

Als het gezellig (en lekker) is dan vliegt de tijd. Het ontbijt duurde tot de middag. De verbinding met de buren is gemaakt, mijn culinaire plannen uitgebreid en mijn  geluksgevoel hier te wonen nog vergroot. 

In een heerlijk fris appartement van 23° zoek ik of ik alle ingrediënten in huis heb voor chocomousse en… ja hoor: ze staat op te stijven in de koelkast en seffens kunnen daar alle cohousers van proeven. 

Puur van geluk grijp ik naar m’n pen en schrijf ik deze blog. Wat kan een mens nog meer wensen (voldane zucht)?

Warme groet,

Chantal

Er hangt al twee dagen een soort tristesse in me. Ongetwijfeld heeft die te maken met Moederdag. Door de drukte van het leven en andere omstandigheden wordt dit voor mij een Moederdag zonder kinderen. Ik trek me op aan de warme herinnering van Pasen en kijk uit naar het volgende ontmoetingsmoment. Mijn gedachten gaan niet alleen uit naar mijn zonen, ook naar mijn moeder die al sinds 1992 niet meer bij de levenden is. En naar de zes pleegkinderen die tijdelijk ons gezin vervoegden. Hoe zou het met hen gaan? Met twee van de zes heb ik sporadisch contact. Ik stuur naar alle zes heel veel warmte. Van een bij tijden heel groot gezin blijf ik nu in mijn eentje over. 

Meer lezen over “Moederdag op Zevenbergen”

Niet meer straks en ginder, niet meer afscheid en verleden.
Alleen nog het NU. 

Je raadt het al: ik ben aangekomen op Zevenbergen, de verhuis is achter de rug.
Dit wordt een iets langere blog, schrijven over verhuizen vraagt veel woorden. 

Anderhalf jaar al begon mij het ontbreken van een terras parten te spelen. Niet spontaan buiten kunnen is niet aan mij besteed, dat weet ik nu wel zeker. Ik heb graag gewoond waar ik woonde. Het was een zeer lichtrijk appartement, het licht heeft me trouwens verleid om mijn nogal duister appartement in Heist te verkopen en naar Brugge te verhuizen. Mooie kanten hebben altijd ook een minpuntje: het was er heet, veel te heet. Van zodra de zon er was, was het in de winter minstens 25°, in de zomer 37°. Nee, ik overdrijf niet. 

Afgelopen najaar werd ik er eigenlijk alsmaar ongelukkiger. Tijd om in te grijpen, ik wist alleen niet hoe. 

Meer lezen over “NU”