Ik wil het hebben over de betekenis van woorden, het kloppen van de inhoud van woorden en hoe moeilijk dat is. Ik zal wellicht heilige huisjes intrappen met dit schrijfsel, het is ook ‘maar’ zoals ik ernaar kijk. En toch: het is zoals ik ernaar kijk. Niemand hoeft dit over te nemen. 

Een eenvoudig voorbeeld.
Ik heb lang moeten wennen aan het gebruik van het woord ‘straks’. Telkens mijn man ‘s ochtends vertrok naar zijn werk zei hij: ‘Dag meiske, tot strakskes he’. Mijn man was van Antwerpen en de ‘kes’ werden vaak toegepast. Voor mij is straks gelijk aan een tijdsbestek van  een kwartier, een half uur of hoogstens een uur. In het begin vroeg ik hem heel gemeend: ‘Ach leuk, ga je niet een hele dag werken dan?’ en voelde ik ontgoocheling toen hij zei: ‘natuurlijk wel’. Later, ik wist al beter, plaagde ik hem vaak met zijn ‘strakskes’, zo hoefde ik ook niet te vroeg thuis te zijn.
Uitdrukkingen als: ‘Spring eens binnen als je passeert’, ‘We zien wel’, ‘Ik zal er zeker eens aan denken’, … Wie gebruikt ze niet? Zelfs als we weten dat niemand zal binnenspringen, dat we helemaal niets zullen zien en dat we, door te zeggen er zeker eens aan te denken, onszelf al de vrijkaart geven om het te vergeten. 

Het gebruik van woorden. We gaan er te licht mee om, vind ik. We gebruiken woorden om een inhoud te benoemen die niet voor die woorden bestemd is. Vind ik. Of omgekeerd: we menen een inhoud te snappen en geven er dan een gekend woord aan. 

Waar ik zelf zuinig mee ben is met het gebruik van begrippen. De inhoud van die begrippen moet juist zijn. Je leest het goed: het moet.

Ik geef een voorbeeld: het begrip therapie.

Meer lezen over “Het gebruik van woorden”

De dagen voor, tijdens en na kerst houden voor mij een bundeling van verschillende emoties in die onderling strijden om de bovenhand te krijgen. Eerlijk? Het is niet mijn favoriete tijd van het jaar. Misschien omdat in de maand december – toch jaren na elkaar – pijnlijke dingen gebeurden. Alsof het jaar me wilde zeggen: ‘Neem dit er nog even bij.’
Gelukkig is dit nu al jaren niet meer het geval! En onmiddellijk hoor ik een stemmetje dat me dringend verzoekt niet te vroeg te juichen, want dat het nog kan verkeren.

Eenmaal kerst voorbij, duikt het beeld op van een volledig nieuw jaar en ook dat beeld vind ik niet zo vanzelfsprekend. Zo’n vol, leeg, vers, nieuw jaar … ik heb nog altijd de neiging om me tot de tanden toe te wapenen voor wat komen kan. Toch voel ik ook de belofte die dat jaar inhoudt. En ik geef me liever over aan de belofte dan toe te geven aan de angst. Een jaar waarin ik dag na dag mijn leven mag maken. 

De wensen die ik hieronder neerschrijf zijn voor jou, ook een beetje voor mij. 

Meer lezen over “Mijn wensen voor jou:”

In de tweede helft van 2019 krijg ik een mailtje met een voorzichtige vraag naar contact. Ik word diep geraakt door de vraag maar ik beslis om het contact af te houden. Ik wil niet de oorzaak zijn van een loyaliteitsconflict tussen een moeder en een dochter. Met pijn in mijn hart schrijf ik haar terug dat contact er niet in zit, dat dit alleen maar problemen zal geven voor haar. 

Haar antwoord is dat van een volwassen vrouw: ‘Ik ben onafhankelijk en ik neem contact met wie ik dat wil, maar als je het niet ziet zitten dan accepteer ik dat.’

Ik laat alles bezinken en ik voel dat ze gelijk heeft. Wat ik bedoel als zorg kan uitmonden in een afwijzing en dat is nu ook weer mijn bedoeling niet. Want ik zie haar graag. We spreken af. 

Meer lezen over “Mijn grootste geschenk in 2020”