Bestaat er iets mooiers dan koffie op mijn terras in alle stilte ‘s ochtends vroeg?

Hier zijn. Nu. In het moment. Het kan zo’n deugd doen. 

De wereld bestaat even niet. Dit is mijn manier van op reis gaan: met m’n ogen dicht genieten van lucht, adem, stilte; met m’n ogen open genieten van groen, de poes, vlinders en af en toe een haan die kraait. 

Meer lezen over “Klein geluk”

‘Nee, geen zin’, antwoordt ze op mijn vraag om eens tot bij mij te komen.

‘Geen zin of geen tijd?’ 

‘O, ik heb alle tijd van de wereld. Neen, je hoort het goed: ik heb geen zin.’ 

‘Hoe pijnlijk ook, ik vind jou wel eerlijk. Wil je me uitleggen hoe het komt dat je geen zin hebt?’

Meer lezen over “Stilstaan”

Deze ochtend was er een ontbijt gepland met als doel onze naaste buren te leren kennen. Marie The en Roger zouden alle cohousers ontmoeten. Ook hond Maurice was van de partij. Lotje was er niet mee gediend, Maurice kwam haar kwispelend tegemoet maar hij werd door haar afgesnauwd, ze blies uit alle (tijger)kracht. Oké, livingraam dicht zodat ze binnen bleef en ik via mijn voordeur naar de tuin. Een ziedende Lotje passeer je beter niet. 

Koen en Ade hadden voor bubbels, koffiekoeken en koffie gezorgd, Lucienne had een brood en een quiche gebakken, Catherine voorzag ons van yoghurt en fruitsap en aardbeien. Allerlei zelfgemaakte confituren sierden de tafel (en smaakten). Vanaf 9u, met een zomerse temperatuur van 22°, schoven we aan.  Jolien vulde onze koffie bij.

Ik weet niet hoe het komt, om de een of andere reden wordt in mijn nabijheid altijd over eten gepraat. Van Roger leerde ik hoe ik yoghurt kan maken, van Koen kreeg ik verschillende adresjes: eentje voor melk rechtstreeks van de koe en eentje voor ijs. Ondertussen smaakten de heerlijke koffiekoeken! Ade gaf me het adres van de koeken en nog een ander adres waar ze lekker brood verkopen. 

Al een paar keer kregen we eitjes van de kippen van Koen en Ade. En er is meer op komst: pompoenen, courgettes en komkommers kunnen zomaar op ons terras belanden in de toekomst. ‘Mijn’ selder, rode bieten, venkel en sla groeien weelderig. Dat belooft voor binnen een dikke twee maand!

Uit ‘onze’ tuin heeft Lucienne al verschillende frambozen en bosaardbeien geplukt en ingevroren. Begin herfst maken we er Zevenbergen confituur van. Ondertussen at ik een stukje zalige quiche van Lucienne en daarna nog een paar verse aardbeien. 

Van ‘t een kwam ‘t an… nee… chocomousse. En dat is ‘mijnen dada’. Met de chocomousse die ik maak op feesten heb ik altijd succes. Ik beloofde het recept.

Als het gezellig (en lekker) is dan vliegt de tijd. Het ontbijt duurde tot de middag. De verbinding met de buren is gemaakt, mijn culinaire plannen uitgebreid en mijn  geluksgevoel hier te wonen nog vergroot. 

In een heerlijk fris appartement van 23° zoek ik of ik alle ingrediënten in huis heb voor chocomousse en… ja hoor: ze staat op te stijven in de koelkast en seffens kunnen daar alle cohousers van proeven. 

Puur van geluk grijp ik naar m’n pen en schrijf ik deze blog. Wat kan een mens nog meer wensen (voldane zucht)?

Warme groet,

Chantal