Zes jaar geleden schreef ik een blog ‘Rouwen doe ik in vlagen’.

Omdat mijn dagen de laatste tijd gekleurd zijn door gemis, verdriet en heimwee herlas ik mijn eigen artikel. Op zoek naar herkenning en troost. Want ja, zo’n vlaag is opnieuw aangewaaid. Ik hou van de herfst, toch is het terzelfdertijd de start van een lastige periode door de zwaarte van herinneringen. Een periode die voor mij pas echt voorbij is als het lente wordt. Alsof het ontbladeren van de bomen inwerkt op mijn lichaam en ik de naaktheid van mijn bestaan voel. Bij het botten van het blad wordt er zalf op mijn ziel gelegd en weet ik: je hebt het gekund!

Ik vind het leven een geschenk, duidelijk niet een recht, en ik wil dit geschenk met een zo open mogelijk hart ontvangen. Alles wil ik eruit halen. Dit houdt in dat ik ook geraakt word door de schaduwkanten ervan. Ik accepteer – ook al vind ik dit heel moeilijk – dat intens mooie momenten afgewisseld worden met even intense momenten van pijn, leed en verdriet. Hoe ga ik hiermee om? 

Meer lezen over “Die tijd van het jaar”

‘Het is de kunst om te leren loslaten.’ Als ik zoiets hoor dan komt alles in mijn lijf in opstand, laat staan dat ik het een kunst vind. Ik begrijp wel de achterliggende gedachte ervan, ik zou het alleen anders uitdrukken. 

Gisteren had ik het erover met iemand die me zei dat zij het woord ‘laten’ meekreeg van iemand. Laten in plaats van loslaten. Dat klinkt voor mij al heel wat beter. 

Als ik terugkijk op mijn leven dan zie ik – net als bij anderen – hoe het telkens opnieuw nodig was mij anders te oriënteren tegenover levensgebeurtenissen. Anders dan wat ik voor ogen had.

Meer lezen over “Loslaten? Nee liever niet.”

Ben je iemand die onderhevig is aan het weer? Of ben je weerbestendig? Ik hou van alle weersomstandigheden – behalve grote hitte – waarmee ik wil zeggen dat ik deze zomer helemaal aan mijn trekken kwam. Voor  mij was het een mooie, gevarieerde en boeiende zomer waarin ontspanning en inspanning goed in evenwicht waren. 

tVaartje gaf me hoofdzakelijk ontspanning, het magische van die plek wordt elk jaar alleen maar verstevigd. Ik kan er niet echt de vinger op leggen, ik weet alleen dat ik daar jaar na jaar het deugddoend gevoel ervaar thuis te komen.
Na een lange lees dip – langer dan een jaar – kan ik eindelijk weer mijn leeshonger stillen. Ik doe me tegoed aan mooie zinnen en droom weg bij woorden die raken. 

Het schrijven van een blog heb ik een paar maand laten rusten. Ook de muze heeft vakantie nodig. Daarentegen zette ik deze zomer anderen aan het schrijven.

Meer lezen over “Opgeladen”