Er hangt al twee dagen een soort tristesse in me. Ongetwijfeld heeft die te maken met Moederdag. Door de drukte van het leven en andere omstandigheden wordt dit voor mij een Moederdag zonder kinderen. Ik trek me op aan de warme herinnering van Pasen en kijk uit naar het volgende ontmoetingsmoment. Mijn gedachten gaan niet alleen uit naar mijn zonen, ook naar mijn moeder die al sinds 1992 niet meer bij de levenden is. En naar de zes pleegkinderen die tijdelijk ons gezin vervoegden. Hoe zou het met hen gaan? Met twee van de zes heb ik sporadisch contact. Ik stuur naar alle zes heel veel warmte. Van een bij tijden heel groot gezin blijf ik nu in mijn eentje over. 

Meer lezen over “Moederdag op Zevenbergen”

Niet meer straks en ginder, niet meer afscheid en verleden.
Alleen nog het NU. 

Je raadt het al: ik ben aangekomen op Zevenbergen, de verhuis is achter de rug.
Dit wordt een iets langere blog, schrijven over verhuizen vraagt veel woorden. 

Anderhalf jaar al begon mij het ontbreken van een terras parten te spelen. Niet spontaan buiten kunnen is niet aan mij besteed, dat weet ik nu wel zeker. Ik heb graag gewoond waar ik woonde. Het was een zeer lichtrijk appartement, het licht heeft me trouwens verleid om mijn nogal duister appartement in Heist te verkopen en naar Brugge te verhuizen. Mooie kanten hebben altijd ook een minpuntje: het was er heet, veel te heet. Van zodra de zon er was, was het in de winter minstens 25°, in de zomer 37°. Nee, ik overdrijf niet. 

Afgelopen najaar werd ik er eigenlijk alsmaar ongelukkiger. Tijd om in te grijpen, ik wist alleen niet hoe. 

Meer lezen over “NU”

Heel vaak hoor ik bovenstaande uitspraak. Zowel in therapiegesprekken als in gesprekken met vrienden/kennissen. Af en toe is het ook mijn verzuchting. Hoe goed ik ook mijn tijd leer doseren, een evenwicht zoek op verschillende vlakken van mijn leven toch overvalt mij af en toe ook het gevoel dat het allemaal een beetje veel wordt.

Hoe hiermee omgaan? 

Meer lezen over ““Ik ben op””