In de Facebookgroep VertragingVerdiepingReflectie stelde ik de vraag hoe de leden op het jaar 2021 terugkijken. Misschien vind je dit een beetje vroeg, er zijn nog zes weken 2021 te gaan. Ik doe het jaarlijks, een terugblik en liefst een tijdje voor het einde van het jaar zodat ik de eventueel nog te doen zaken kan afwerken. 

Voor mij was 2021 een vol en rijk jaar. Zowel sociaal (werk en relaties), fysisch, psychisch als spiritueel.

Op vlak van werk wilde ik mijn praktijk die al tien maand gestopt was, toch opnieuw leven inblazen. Dat is ten volle gelukt. Verschillende mensen vonden en vinden hun weg naar mijn praktijk.
Het project Levenslijn als Schrijfdraad zet vijf schrijvers aan het werk.
De workshops deze zomer ‘Zin zoeken met je pen – vier dimensies in je leven’ zijn ook geslaagd te noemen.

Meer lezen over “Terugblik”

Zes jaar geleden schreef ik een blog ‘Rouwen doe ik in vlagen’.

Omdat mijn dagen de laatste tijd gekleurd zijn door gemis, verdriet en heimwee herlas ik mijn eigen artikel. Op zoek naar herkenning en troost. Want ja, zo’n vlaag is opnieuw aangewaaid. Ik hou van de herfst, toch is het terzelfdertijd de start van een lastige periode door de zwaarte van herinneringen. Een periode die voor mij pas echt voorbij is als het lente wordt. Alsof het ontbladeren van de bomen inwerkt op mijn lichaam en ik de naaktheid van mijn bestaan voel. Bij het botten van het blad wordt er zalf op mijn ziel gelegd en weet ik: je hebt het gekund!

Ik vind het leven een geschenk, duidelijk niet een recht, en ik wil dit geschenk met een zo open mogelijk hart ontvangen. Alles wil ik eruit halen. Dit houdt in dat ik ook geraakt word door de schaduwkanten ervan. Ik accepteer – ook al vind ik dit heel moeilijk – dat intens mooie momenten afgewisseld worden met even intense momenten van pijn, leed en verdriet. Hoe ga ik hiermee om? 

Meer lezen over “Die tijd van het jaar”

‘Het is de kunst om te leren loslaten.’ Als ik zoiets hoor dan komt alles in mijn lijf in opstand, laat staan dat ik het een kunst vind. Ik begrijp wel de achterliggende gedachte ervan, ik zou het alleen anders uitdrukken. 

Gisteren had ik het erover met iemand die me zei dat zij het woord ‘laten’ meekreeg van iemand. Laten in plaats van loslaten. Dat klinkt voor mij al heel wat beter. 

Als ik terugkijk op mijn leven dan zie ik – net als bij anderen – hoe het telkens opnieuw nodig was mij anders te oriënteren tegenover levensgebeurtenissen. Anders dan wat ik voor ogen had.

Meer lezen over “Loslaten? Nee liever niet.”