Fineliners. Nee, geen oneliners wel fineliners. Je hebt ze in verschillende kleuren en diktes. De laatste weken zijn ze nauwelijks uit mijn handen. Ze vormen de ideale compagnie op ‘luie’ zondagmiddagen en tijdens pauzemomenten. Lijntje na lijntje vraagt aandacht en uiterste precisie en als het goed is, wordt er zowaar een figuurtje gevormd. Het tekenen heeft een paradoxaal effect: terwijl ik vertraag in de tijd, vliegt de tijd. Ik verdwijn uit mijn lichaam, van de wereld en toch ben ik heel aanwezig in het nu. Dit is wat ik de laatste weken in mijn vrije tijd doe. Zij zijn er de oorzaak van dat ik nog steeds mijn blauwdruk voor 2023 niet neerschreef. Bij deze bedwing ik mijn goesting om het geklik van het openen en sluiten van de stiften te horen (en te voelen) en laat ik in plaats daarvan mijn vingers over toetsen glijden. 

Meer lezen over “Blauwdruk”

Op deze voorlaatste dag van 2022 krijg ik van Christine Pannebakker (auteur) de vraag: ‘Welke kleur zou jij geven aan jouw jaar?’  Vooraleer die vraag te beantwoorden wil ik mijn jaar overschouwen op de voor mij vier essentiële vlakken: het fysieke, het sociale, het psychische en het spirituele. Misschien wil jij die oefening ook maken? Ik lees het graag!

De eerste drie maanden stonden volop in het teken van de verhuis: een enorme opgave om alles in dozen te krijgen, niet goed weten hoe de nieuwe woonsituatie eruit zou zien, plannen en herschikken en opnieuw plannen. Kortom: grote onzekerheid en toch ook wel een beetje bang. Het mij al te bekende stoorzendertje dat me telkens zei dat ik veel te veel wilde, dat ik content moest zijn met wat ik had. Ik ben zo blij dat ik niet naar dat stemmetje luisterde, dat er zoveel mensen naast me stonden die me steunden in wat ik wou. De gezonde spanning voor al het nieuws dat me wachtte kreeg de overhand. 

Toen was er eind maart de verhuis. Deze letterlijk fysieke verplaatsing heeft mijn leven compleet veranderd. Soms bloeien oude bomen na verplaatsing! Negen maanden woon ik hier.

Meer lezen over “Wat was”

In de vierde klas van de lagere school was mijn juf een heel vrome non. Zuster Pierre Marie. Ze vertelde ons met passie – ja, vroomheid kan ook passie inhouden – over de hemel en wat ons daar allemaal te wachten staat. Ze had het hart op de juiste plaats en het was duidelijk haar bedoeling om naast duivel, doodzonde en hel mooie vooruitzichten te bieden. Ook het cliché van de rijstpap met gouden lepeltjes passeerde in haar verhalen. Wat ik nooit zal vergeten is het beeld dat ze ons meegaf van de gebraden kippen die daar zo maar uit de lucht vallen.

Meer lezen over “Mechelse koekoek en hemel”