
Er hangt al twee dagen een soort tristesse in me. Ongetwijfeld heeft die te maken met Moederdag. Door de drukte van het leven en andere omstandigheden wordt dit voor mij een Moederdag zonder kinderen. Ik trek me op aan de warme herinnering van Pasen en kijk uit naar het volgende ontmoetingsmoment. Mijn gedachten gaan niet alleen uit naar mijn zonen, ook naar mijn moeder die al sinds 1992 niet meer bij de levenden is. En naar de zes pleegkinderen die tijdelijk ons gezin vervoegden. Hoe zou het met hen gaan? Met twee van de zes heb ik sporadisch contact. Ik stuur naar alle zes heel veel warmte. Van een bij tijden heel groot gezin blijf ik nu in mijn eentje over.
Meer lezen over “Moederdag op Zevenbergen”