In de vierde klas van de lagere school was mijn juf een heel vrome non. Zuster Pierre Marie. Ze vertelde ons met passie – ja, vroomheid kan ook passie inhouden – over de hemel en wat ons daar allemaal te wachten staat. Ze had het hart op de juiste plaats en het was duidelijk haar bedoeling om naast duivel, doodzonde en hel mooie vooruitzichten te bieden. Ook het cliché van de rijstpap met gouden lepeltjes passeerde in haar verhalen. Wat ik nooit zal vergeten is het beeld dat ze ons meegaf van de gebraden kippen die daar zo maar uit de lucht vallen.
Om de een of andere reden heb ik die gebraden kippen vereenzelvigd met ‘zielen’. In mijn kinderlijke fantasie zag ik mijn ziel als een gebraden kip naar de hemel trekken. Wat er daarna verder zou gebeuren, hield me toen nog niet bezig. Ook aan kinderlijke fantasie is een grens.
Ik geloof al lang niet meer in zielen en hemel. Wel in geest en energie. Tenminste, geloven is niet het juiste woord, ik ben ervan overtuigd want ik maak het dagelijks mee: kleine wondertjes, warme momenten, pruimen, appels, peren, kweeperen, courgettes en komkommers en… een enorme Mechelse koekoek die me vanmorgen zomaar gegeven werd en waardoor de herinnering van de gebraden kippen in de hemel plots actueel werd.
Gisteren was er nogal wat wind en het sneeuwde… Nee, natuurlijk geen witte sneeuwvlokken maar roestkleurige bladeren die de meer dan honderdjarige beuken loslaten. Vandaag kleurt de zon het bladerdek goud. Terwijl ik aan mijn bureau (die eerder al uit de lucht viel) in het zonnetje naar buiten kijk, geniet ik van dit prachtig uitzicht.
Er stonden bij ons plantenruilkastje (dat nu in winterslaap gaat) twee vlinderstruiken. Lucienne en ik hebben de paarse geplant. De witte struik staat nog te geef.
Voor mij is de hemel hier, de Mechelse koekoek zal ik zelf met veel plezier en pittige kruiden bakken. Goed voor zeker tien maaltijden. Zeg nu zelf…
Warme groet,
Chantal
Vertraging - Verdieping - Reflectie 