Bestaat er iets mooiers dan koffie op mijn terras in alle stilte ‘s ochtends vroeg?
Hier zijn. Nu. In het moment. Het kan zo’n deugd doen.
De wereld bestaat even niet. Dit is mijn manier van op reis gaan: met m’n ogen dicht genieten van lucht, adem, stilte; met m’n ogen open genieten van groen, de poes, vlinders en af en toe een haan die kraait.
Als ik bij mezelf naar binnen ga, ontmoet ik heel wat emoties. Rond mijn hart zit blijheid vooral door m’n woonomgeving, het dichter bij de natuur zijn en het me omringd voelen door warme mensen. Vier maanden woon ik op Zevenbergen en ik kan mijn geluk niet op.
Naast die blijheid kom ik rouw tegen, rauwe rouw om iemand die nog leeft en toch gestorven is. De schurende pijn duw ik nog even weg tot ze hanteerbaar wordt en los van alle eerdere verliezen doorleefd kan worden. Een grote, niet te genezen wonde vraagt zachtheid en mildheid, meer dan ik mezelf geven kan. Een levenslange opdracht.
Warmte zit er in mijn hart, de warmte van het me nu geborgen voelen, van mensen die om me geven en om wie ik geef. Ik ontmoet troost in mijn hart, de troost van wie mij de hand reikt en er voor mij wil zijn.
Mijn armen stralen soms machteloosheid uit door het verplicht toekijken naar durende situaties die niet te veranderen zijn. Maar, ik voel ook de kracht van mijn armen om dat wat ik kan veranderen te veranderen.
Mijn handen maken soms noodgedwongen het gebaar van overgave, palmen naar boven, open. Evengoed zijn ze middelen om creaties in de wereld te zetten: het koken, het bakken, het groenten kweken, het oogsten, mijn plantjes, schrijfsels…
Mijn buik is het huis van mijn doorleefde emoties. Daar zoeken ze hun plekje en worden ze gevoed door zoveel mooie dingen: Lotje die tevreden komt snorren op mijn schoot, berichtjes van mensen die plantjes komen ruilen, de geur van gebakken brood en van vers gesneden soepgroenten, het me zo geaccepteerd voelen in mijn omgeving,…
En na die tocht naar binnen kom ik terug in het nu en voel ik: alleen dit moment is belangrijk. De dag wordt nog even uitgesteld.
Hier. Nu. Zijn.
Het kan zo’n deugd doen.
Warme groet,
Chantal
Vertraging - Verdieping - Reflectie 
😘
Mooie tekst Chantal…. Leven in het nu is zo rustgevend.
Dankjewel Tine!
Dat heet dan … gelukkig zijn
Ja hé 🙂
Zo fris fruitig wakker zijn. Wakker in ZIJN : gedachten, emoties en je lieve lijf. Zo mooi verwoord, kwetsbaar maar toch met zoveel veerkracht. Het is fijn om je te lezen. Dank je voor het delen.
Dankjewel Crien!
Hoe je dit zó kan verwoorden….mooi 👍🏽👍🏽Wat me vooral in het oog springt is : het aanvaarden wat je niet kan veranderen.
Dankjewel Myriam!
Zo pakkend Chantal….geluk omarmt je, jij omarmt de dagelijkse eenvoudige dingen als geluk.
Zo verrijkend voor mezelf als ik dat lees.
En dat rauw rouwen , herken ik , kan zo n pijn doen als mensen afhaken …
Maar dat is t leven …
K wens je heel veel geluksmomentjes in je nieuwe boeiende wereld.
Dikke knuffel xxx
Dankjewel Suzy! Voor jou en Nicky ook duizenden geluksmomentjes!
klein geluk dat toch nog voelt als groot geluk. “Mijn armen stralen machteloosheid uit” ken ik als mijn achterzak.. Beeldig verwoord, mooi!
Dankjewel Monik. Dat je je herkent in de machteloosheid, daar kan ik inkomen. Hopelijk voel je ook de daadkracht want ook die heb jij in je, dat weet ik! Warme groet!