Stilstaan

‘Nee, geen zin’, antwoordt ze op mijn vraag om eens tot bij mij te komen.

‘Geen zin of geen tijd?’ 

‘O, ik heb alle tijd van de wereld. Neen, je hoort het goed: ik heb geen zin.’ 

‘Hoe pijnlijk ook, ik vind jou wel eerlijk. Wil je me uitleggen hoe het komt dat je geen zin hebt?’

‘Wat kan ik komen doen bij jou? Ik vind bij jou geen ruimte. Je hoofd is een wirwar van gedachten, er zitten meer ‘todo-lijstjes’ dan hersenen, bovendien: je piekert je te pletter. Daar is voor mij geen plaats. Ik heb stilte en rust nodig, leegte die ik van jou mag vullen. Dit kun je mij momenteel niet bieden. Zelfs bij het verzorgen van al je planten binnen en buiten blijven jouw gedachten aan de gang.
Zolang jij de schoonheid van de bomen en struiken, het geluid van de vogeltjes en het geruis van de wind niet binnen laat komen, is daar geen plaats voor mij.’

Pats boem. Dát komt binnen! Vooral omdat ik voel dat ze gelijk heeft. Ze stelt het wel erg scherp want ze vergeet dat er ook zoveel momenten zijn waarop ik geniet, dat ik de lijstjes en de piekergedachten opzij schuif en me overgeef aan het moment. Het zijn inderdaad slechts momenten. Tegen de tijd dat ze zou kunnen komen ben ik al lang met iets anders bezig. Ik besef dat ik nood heb aan een oase, een leegte, een tabula rasa. Ik heb mezelf een harnas opgelegd waardoor ik mijn eigen vrijheid beknot. Vrijheid die ik zo liefheb. 

Tijd om me te bezinnen. Waar ben ik mee bezig? Waar wil ik mee bezig zijn? Waar plan ik leegte zodat alles wat zich afspeelt tijd heeft om te integreren? 

Het zijn hectische maanden geweest door omstandigheden en ik merk dat de omstandigheden gaan liggen zijn maar dat ik de tijd nog altijd als hectisch beleef. Hier kan ik iets aan doen! Want, ik wil haar niet kwijt. Ik houd zo van haar aanwezigheid, ze brengt me zoveel. 

Ik weet wat me te doen staan: het een en ander herschikken zodat ook zij aan haar trekken komt. Mijn muze. Mijn inspiratie. Want ze heeft gelijk: zolang ik alles zo vol plan, verhinder ik haar om te komen. 

Ik zal de twee laatste weken van augustus gebruiken om naast mijn werk en opleidingen tijdens het najaar ook leegte te plannen. Leegte waarin ik alleen creatief wil bezig zijn met mijn handen zodat mijn gedachten gaan liggen. Opgaan in de tijd, verdwijnen om haar ergens – in the middle of nowhere – met open armen en een leeg hoofd te verwelkomen. Mijn muze. 

Herkenbaar? Of is dit echt iets van mij alleen?

Warme groet,

Chantal