Moederdag op Zevenbergen

Er hangt al twee dagen een soort tristesse in me. Ongetwijfeld heeft die te maken met Moederdag. Door de drukte van het leven en andere omstandigheden wordt dit voor mij een Moederdag zonder kinderen. Ik trek me op aan de warme herinnering van Pasen en kijk uit naar het volgende ontmoetingsmoment. Mijn gedachten gaan niet alleen uit naar mijn zonen, ook naar mijn moeder die al sinds 1992 niet meer bij de levenden is. En naar de zes pleegkinderen die tijdelijk ons gezin vervoegden. Hoe zou het met hen gaan? Met twee van de zes heb ik sporadisch contact. Ik stuur naar alle zes heel veel warmte. Van een bij tijden heel groot gezin blijf ik nu in mijn eentje over. 

Om de tristesse niet te laten overheersen ben ik gisteren naar een tuincentrum geweest en ik heb voor mezelf een schaal met bloeiende tuinplantjes  gekocht. Zie foto hierboven. Ook een eerste pot Hortensia’s. Herinnering aan de lange muur van de koer waar ik groot werd. Daar bloeiden ze weelderig. Ik geef deze herinnering een nieuw leven hier op mijn terras. Hortensia’s als eerbetoon aan mijn moeder. Onderstaand gedicht blijft voor haar. In de loop van deze lente zal ik er nog potten zetten. 

Ik krijg telefoon van mijn zoon die me aanraadt zeker thuis te zijn op een bepaald uur. Er zal dan iets afgeleverd worden. Een half uur na het afgesproken uur beslis ik eens rond het domein te wandelen om te kijken of dat ‘iets’ niet ergens ligt. En inderdaad: voor het hek van de villa staat een ruiker bloemen. Zie foto. Prachtig! Ze staan in volle schoonheid in mijn living. 

Ik zie dan wel mijn zonen niet vandaag, er is veel dat er wel is.

Om te beginnen de zon. De zon die eindelijk opnieuw staat waarvoor ze bedoeld is. Lang was ze voor mij een reden om te vluchten uit de warmte van mijn appartement. Nu kan ik me installeren op mijn terras en laat ik haar toe me te verwarmen. Heerlijk! Ondertussen luister ik naar de wind die in de kruinen van de bomen haar spel speelt en naar de vogeltjes die haar van antwoord dienen. 

Ik kijk rond me en laat de kracht en de sfeer van de plek die ik nu mijn thuis mag noemen op me inwerken. Ruim een maand woon ik hier en ik jeun me. De contacten met de cohousers, het alleen wonen met het gevoel er nooit alleen voor te staan, mijn praktijk die verder bloeit, tijdens de werkdagen iemand van het studiebureau boven me die eens zwaait of een kort praatje maakt, mogen zijn wie ik ben (dit zijn maar vijf woordjes maar ze zijn wel de belangrijkste), de komende twee maand staan vol met afspraken met vrienden… Zoveel dingen die er wel zijn. Ik voel me dankbaar. De tristesse mag er zijn, mijn tevredenheidsbarometer staat evengoed hoog.

Warme groet,

Chantal