NU

Niet meer straks en ginder, niet meer afscheid en verleden.
Alleen nog het NU. 

Je raadt het al: ik ben aangekomen op Zevenbergen, de verhuis is achter de rug.
Dit wordt een iets langere blog, schrijven over verhuizen vraagt veel woorden. 

Anderhalf jaar al begon mij het ontbreken van een terras parten te spelen. Niet spontaan buiten kunnen is niet aan mij besteed, dat weet ik nu wel zeker. Ik heb graag gewoond waar ik woonde. Het was een zeer lichtrijk appartement, het licht heeft me trouwens verleid om mijn nogal duister appartement in Heist te verkopen en naar Brugge te verhuizen. Mooie kanten hebben altijd ook een minpuntje: het was er heet, veel te heet. Van zodra de zon er was, was het in de winter minstens 25°, in de zomer 37°. Nee, ik overdrijf niet. 

Afgelopen najaar werd ik er eigenlijk alsmaar ongelukkiger. Tijd om in te grijpen, ik wist alleen niet hoe. 

Op 16 december ging ik na slapeloze uren uiteindelijk slapen met de luide verzuchting gericht aan al m’n doden (of dat aankomt weet ik absoluut niet, ik was in elk geval de verzuchting kwijt): ‘Geef me een teken. Eender welk teken: of om hier te blijven wonen, dan leg ik er me bij neer; of toon me een mogelijkheid om te verhuizen. Maar laat toch aub die twijfel ophouden.’

Op 17 december sta ik op en bij mijn gebruikelijke ochtendkoffie zet ik Facebook open. Het eerste wat ik zie is een advertentie met in koeien van letters: ‘Word jij onze derde huurder?’

Echt, dit kwam zo binnen! Ik sta met beide voeten op de grond, mijd alle zweverigheid maar als dit geen antwoord van het universum is! Ik google verder naar wat het project inhoudt, ik geef mijn mailadres en gsm nummer door en ga over tot de orde van de dag. 

Op de middag krijg ik een man aan de lijn die me vraagt of ik Chantal ben. Hij stelt zich voor als Jeroen van co housen. Eerlijk? Eerst dacht ik dat ‘Van Cohousen’ zijn familienaam was en ik wou net reageren dat ik niemand met die naam kende, toen hij zei: ‘Je bent toch geïnteresseerd in het project Zevenbergen?’

Jazeker. Ik werd uitgenodigd om eens te gaan kijken. Wat ik – samen met Viviane want ik vertrouw soms mijn eigen oordeel niet – ook deed. Ik maakte er kennis met Jeroen maar ook met Ade en Koen, de initiatiefnemers van het project. De plek, de rondleiding, de uitleg en de mensen, alles voelde heel erg goed. Ik vroeg een week bedenktijd. 

Na nog een – ja natuurlijk – slapeloze nacht, nam ik een besluit: een plek die alles te bieden heeft waar ik naar zocht, ik zou dom zijn mocht ik het niet doen. 

Het zouden drie lastige maanden worden. Want bij mij werkt het zo dat ik onmiddellijk alles wat moet gebeuren op een hoop op mij af zie komen. Veel ‘wat als?’, veel ‘zal dit wel lukken?’, veel ‘wat kan er niet allemaal verkeerd lopen?’. Geen enkele keer de overweging dat ik er me wel eens niet thuis zou kunnen voelen. Nee, het ‘thuisgevoel’ werd alleen maar sterker door de twee bijeenkomsten die we hadden. Daar trok ik me aan op toen ik – toch wel een paar keer – het bos door de bomen niet meer zag. Fysisch kan ik niet veel aan, mijn lichaam protesteert regelmatig als mijn geest te veel wil. Een gevecht van drie maand met dat lichaam van me. Ik heb zelfs gedacht dat ik de hele verhuis niet zou overleven, letterlijk. 

En dan komt uiteindelijk de dag. Verhuizers om zeven uur ‘s ochtends. Mijn poes naar de garage van een vriendin om haar het lawaai te besparen. Rond half elf alle drie mijn helpers op het nieuwe adres. We hebben gewerkt tot rond vijf uur. Ondertussen werden tuinmeubels geleverd, mijn zoon heeft de tafel gemonteerd, Telenet kwam langs. De poes opgehaald en in mijn slaapkamer geïnstalleerd. De buren gaven en geven heel bereidwillig technische informatie (er zijn veel toestellen waarvan ik het gebruik niet kende), ‘s avonds stond een fles champagne aan de voordeur: een welkom van de initiatiefnemers. 

Dinsdag ben ik verhuisd, we zijn nu donderdagmiddag en ik ben voor 80% geïnstalleerd. Het is gewoon super. Nooit eerder woonde ik zo mooi en zo luxueus. De douche: je zou eronder blijven staan (zal ik niet doen hoor!). Eerstdaags ga ik – opnieuw samen met Viviane – op zoek naar een bureau zodat ik met zicht op de tuin kan werken. 

We verwachten nog één buurvrouw, met de andere buren – een koppel – klikt het naar mijn gevoel heel goed. We zullen mooie tijden beleven. 

Wat ik me herinner van de verhuis? De bergen werk die in het niets verdwenen van zodra ik hier arriveerde. De blije verwondering dat iedereen z’n woord hield: de verhuizers kwamen op tijd, mijn helpers stonden (en staan) me trouw bij, Telenet kwam op het afgesproken uur, de tuinmeubels werden op tijd geleverd, alles paste als een puzzel in elkaar. Veel mensen hebben met me meegeleefd en me ondersteund. Dit vind ik echt niet vanzelfsprekend en zo’n ervaring doet zoveel deugd. 

Een dikke dankjewel aan iedereen!

Wat ik nu ervaar? Ik word blij wakker, de ruimte in mijn hoofd is opnieuw groter, ik moet niets meer regelen en organiseren. Mijn lichaam vraagt nog rust, mijn geest is fit. 

Ik. Kan. Opnieuw. NU. Leven. 

Warme groet,

Chantal