There’s nothing you can do that can’t be done

Een vraag van iemand uit de Facebookgroep: ‘Welke quote die je ergens tegenkwam heeft iets veranderd in jou?’

De titel van dit stukje is niet onmiddellijk een quote, wel de eerste regel van het lied
‘All you need is love’ van de Beatles. Voor mij is dit een ‘krachtzin’ die me menig goeds bracht. Ik geef uitleg.

In de lagere school had ik voor taal meestal tussen de acht en de tien op tien. Wat betekende: geen straf. Onder de acht op tien volgde een straf. Voor wiskunde had ik wel – vooral als het ‘metend rekenen’ betrof – soms een zeven. Gevolg: straf. In het lager middelbaar onderwijs bleven mijn punten voor taal beter dan mijn punten voor wiskunde. Ik kreeg herhaaldelijk de boodschap dat ik geen wiskundeknobbel had. 

Toen ik studeerde voor het staatsexamen om mijn humaniora diploma te behalen, was het vak wiskunde het vak dat me het meeste angst inboezemde: de overtuiging van buitenstaanders was mijn waarheid geworden.

Doodsbang was ik voor de wiskunde, het zou me nooit lukken. Tot ik middenin de vertwijfeling van zo’n moment op de radio All you need is love hoorde. Natuurlijk bestond dit lied al langer, deze keer kwam de tekst diep binnen. Ik besloot de eerste zin van het lied als een persoonlijk mantra met me mee te dragen (naast veel studie). De dag van het examen in Brussel kwam. Een onbekende lerares gaf me oefeningen. Het examen werd individueel afgenomen, we zaten met verschillende studenten in een zaal en iedere student had een examinator. Vooraleer ik eraan begon schreef ik bovenaan het blad: There’s nothing you can do that can’t be done. Ze zag het, glimlachte, nam de gemaakte oefeningen in ontvangst en gaf me nieuwe. Opnieuw schreef ik eerst dezelfde zin en maakte de oefeningen. Dit ging zo maar door, ik was ervan overtuigd dat ik waarschijnlijk veel fouten maakte en dat de lerares me voortdurend nieuwe kansen gaf. Ik zag andere studenten de zaal verlaten, ‘mijn’ lerares kwam alleen met nog meer oefeningen. Tot ze uiteindelijk knikte als teken dat ik ook de zaal mocht verlaten. 

Het was zo dat bij het staatsexamen niet mocht gezegd worden hoe het examen verlopen was. We moesten wachten tot alle andere vakken afgelegd waren voor het algemeen resultaat. Ik was ervan overtuigd dat ik het niet gehaald had want: ik had geen wiskundeknobbel. 

Op weg naar het station zag ik de lerares op een terras zitten. Ze zag me ook en kwam naar me toe: ‘Ik weet dat ik nu mijn boekje te buiten ga, maar je zult toch wel verder studeren in de wiskunde?’
Ik antwoordde: ‘Je gaf me voortdurend nieuwe oefeningen, je zag toch ook dat ik er niets van bakte?’
‘Ik gaf nieuwe oefeningen om te zien hoe ver ik kon gaan bij je. Je bent een krak: je loste gewoon alles op. Heb je dat dan zelf niet door?’
‘Dus … ik ben geslaagd?’
‘Geslaagd is wel het minste dat je kunt zeggen. Ik mag je de punten niet zeggen maar je nadert het maximum. Een heel dikke proficiat!’

Even stond ik verbouwereerd, daarna gooide ik mijn boekentas de lucht in (alle papieren dwarrelden in de straat) en ik riep: ‘Het klopt, het klopt: There’s nothing you can do that can’t be done.’
Lachend heeft ze geholpen alle papieren van de straat te rapen. Ik heb haar wel verteld dat wiskunde verder studeren absoluut niet in mijn ambitie lag.

En dat zinnetje … awel, ik blijf het gebruiken en het blijft werken!

Warme groet,

Chantal