Die tijd van het jaar

Zes jaar geleden schreef ik een blog ‘Rouwen doe ik in vlagen’.

Omdat mijn dagen de laatste tijd gekleurd zijn door gemis, verdriet en heimwee herlas ik mijn eigen artikel. Op zoek naar herkenning en troost. Want ja, zo’n vlaag is opnieuw aangewaaid. Ik hou van de herfst, toch is het terzelfdertijd de start van een lastige periode door de zwaarte van herinneringen. Een periode die voor mij pas echt voorbij is als het lente wordt. Alsof het ontbladeren van de bomen inwerkt op mijn lichaam en ik de naaktheid van mijn bestaan voel. Bij het botten van het blad wordt er zalf op mijn ziel gelegd en weet ik: je hebt het gekund!

Ik vind het leven een geschenk, duidelijk niet een recht, en ik wil dit geschenk met een zo open mogelijk hart ontvangen. Alles wil ik eruit halen. Dit houdt in dat ik ook geraakt word door de schaduwkanten ervan. Ik accepteer – ook al vind ik dit heel moeilijk – dat intens mooie momenten afgewisseld worden met even intense momenten van pijn, leed en verdriet. Hoe ga ik hiermee om? 

In de eerste plaats heel menselijk: ik word opstandig en ik wil eigenlijk niet voelen wat ik voel. Het lijkt wel alsof de intensiteit van het voelen stijgt naarmate ik ouder word. Dat ontgoochelt me.  Hoe is het mogelijk dat ik na zoveel doorwerkt te hebben nog even hevig of zelfs heviger onderuit kan gaan? Ik zou nu toch al beter moeten weten? Het verlamt me, het legt me – tijdelijk – plat. Telkens ik door een moeilijke periode ga, hoop ik dat ik eruit leer, dat ik hierdoor toekomstig moeilijke dingen ‘de baas’ zal kunnen. Het vraagt een krachtinspanning te accepteren dat dit niet zo is. Want net zoals kleine gelukjes iedere keer nieuw zijn, zijn mindere momenten ook iedere keer nieuw.

Eenmaal ik aanvaard heb dat het ‘weeral van dat is’, trek ik me terug, ik kapsel me in. Ik heb die afstand nodig om me te wapenen tegen woorden, daden, houdingen van mensen die binnendringen en me ergens – onbedoeld maar niettemin wel – verwonden. Hoe komt het dat dezelfde woorden de ene keer helpend zijn en de andere keer pijn kunnen doen? Dit heeft niets te maken met de mensen die ze uitspreken, wel met mij, de ontvanger. Welke delen liggen bij mij op dat moment open? Wat in mij vraagt aandacht? Dit is wat ik onderzoek tijdens de genomen afstand. Want ik ben de enige die in staat is te voelen wat ik voel en daar woorden voor te zoeken. Het is een luxe en heel welkom als iemand bereid is naar me te luisteren zodat ik niet verdwaal in alle kronkels die ik tegenkom als ik naar binnen keer. Want daar zit nogal wat: een heel leven, mijn leven. Iemand die me de weg helpt vinden naar dat minuscule plekje dat op dat moment zo hoog opspeelt. Als ik daar de vinger kan opleggen, kan ik dat plekje verzorgen zodat het zich opnieuw rustig(er) houdt. 

De ene keer duurt de vlaag langer dan de andere keer. Maar zoals ik zes jaar geleden schreef: de vlagen gaan voorbij, eenmaal de sterkte ervan bedaard is, groeit mijn altijd aanwezige veerkracht. Gelukkig voel ik tijdens zo’n ‘bladerloze’ periode niet alleen pijn, ook mooie dingen blijven binnenkomen.

Vertrouwen, dat is het sleutelwoord.

Wil je reageren? Graag!

Warme groet,
Chantal