‘Het is de kunst om te leren loslaten.’ Als ik zoiets hoor dan komt alles in mijn lijf in opstand, laat staan dat ik het een kunst vind. Ik begrijp wel de achterliggende gedachte ervan, ik zou het alleen anders uitdrukken.
Gisteren had ik het erover met iemand die me zei dat zij het woord ‘laten’ meekreeg van iemand. Laten in plaats van loslaten. Dat klinkt voor mij al heel wat beter.
Als ik terugkijk op mijn leven dan zie ik – net als bij anderen – hoe het telkens opnieuw nodig was mij anders te oriënteren tegenover levensgebeurtenissen. Anders dan wat ik voor ogen had.
Voornemens, verwachtingen, verhoudingen tot mensen: het is een zeldzaamheid dat de dingen lopen zoals ik het me voorstel. Betekent dit dat ik dan maar moet leren leven zonder verwachtingen? Awel mensen, ik kan het niet. Alle kleur zou uit mijn leven verdwijnen. Ik wil blijven dromen, blijven wensen, blijven plannen maken. Net zoals ik wil blijven accepteren dat het leven zelf soms andere dromen, wensen en plannen heeft met mij.
Het is niet de kunst van loslaten die nodig is volgens mij, het is de kunst om soepel om te gaan met dingen die anders lopen dan verwacht. Ik ben bereid me te laten verrassen. En ja, in die zin is ‘laten’ beter dan loslaten. Zelf zou ik er nog willen aan toevoegen dat het ‘laten’ vergezeld wordt met acceptatie. Niet zomaar een ‘ach ja, ‘t is nu zo’ , wel een doorvoeld ‘het is wat het is en ik neem het’. Dit vraagt werk en inspanning om zover te komen. Het betekent dat ik wat zich voordoet ergens een plekje geef in mijn binnenste en dat het daar goed zit. In plaats van los te laten neem ik het mee en het heeft zijn betekenis. Al die arbeid is onzichtbaar en het uiterlijke ervan doet mensen misschien denken dat ik onverschillig ben. Maar: vrede hebben met is verre van onverschilligheid.
Zoveel mensen die veel voor mij betekenen zijn gestorven. Ik laat hen zeker niet los, daarvoor zijn ze – nog steeds – te waardevol. Ik hang er ook niet aan vast, geen van hen zou dit willen.
Zoveel situaties in mijn leven zijn anders gelopen dan ik zelf gewenst had. Ook die laat ik zeker niet los, ik blijf ermee in voeling omdat ik daardoor de meerwaarde vind van de dingen die anders lopen.
Op de bodem van alles wat anders loopt, vind ik mijn verlangen, mijn drive, mijn goesting. Die verdwijnen niet, ze worden juist in leven gehouden omdat niet alles loopt zoals ik het zou willen. Dàt is voor mij de kunst.
Nu ben ik benieuwd wat loslaten, verlangen, dromen en goesting voor jou betekenen. Laat het me weten in een reactie.
Warme groet,
Chantal
Vertraging - Verdieping - Reflectie 
Zo mooi beschreven Chantal, ik kom er helemaal in en ik zie het goed voor ogen wat je woorden bedoelen. Voor mij is dat juist hetzelfde en daarom ook vind ik het zo mooi je woorden te lezen, omdat ze beschrijven wat ik denk en dat helpt soms.
In het Engels zeggen we ‘letting go’ wat ergens wel een beetje verschillend aandoet denk ik, het voelt meer zoals laat het zijn wat het is, er zit minder dwang achter deze woorden, meer van ‘het mag er zijn’ en ‘laat maar rustig’, meer een overgaven. Het gevoel van overgaven heeft mij persoonlijk al veel geholpen in mijn leven.
Dankjewel Agnes. Het komt vaker voor dat een uitdrukking in een andere taal net dat ietsje meer in zich draagt. Fijn dat je dit hier zo vermeldt. Herkenning kan mij ook deugd doen als ik teksten lees.
En ja, als je de overgave echt kunt beleven dan biedt ook die vaak soelaas.
Warme groet, Chantal