Het laatste boek van Irvin Yalom en zijn vrouw Marilyn blaast me omver.
Marilyn krijgt een slechte diagnose en beiden weten ze dat ze binnenkort zal sterven. Ze stelt Irvin voor om samen een boek te schrijven over het proces dat ze doormaken. Meer over de inhoud zal ik niet vertellen, wel iets meer over wat het met me doet.
Het boek valt me rauw op mijn dak. Onverbloemd beschrijven ze elk afzonderlijk hoe ze de tijd beleven. Marilyn doet het op een nuchtere, accepterende en toch zo doorleefde manier. Irvin, de grote therapeut en psychiater, toont zichzelf heel erg klein en bang en opstandig en verdrietig. Waardoor hij in mijn ogen alleen nog groter wordt.
Het boek troost me. Het raakt me en zalft me dat twee mensen – die in een ander werelddeel en dus ook in een andere cultuur leven – zo’n herkenbare dingen schrijven.
Het boek grijpt me bij de keel. Ik wil doorlezen en ik wil het niet, het einde is te pijnlijk. Of toch niet?
Het boek geeft me hoop door de herintroductie (Yalom schreef er in eerdere boeken al over) van het begrip ‘rimpelingen’. Wat een mooie inhoud: het leven van de ene mens bereikt het leven van de andere mens door middel van rimpelingen. Ook na onze dood blijven de rimpelingen bestaan in de levenden die op hun beurt anderen bereiken. Zo krijg je tussen levenden en over de dood heen verschillende rimpelingen die betekenissen dragen. Horizontale en verticale rimpelingen.
Het boek toont me de slingerbeweging tussen acceptatie en ontkenning en uiteindelijk het opnieuw ontluiken van veerkracht.
Het vraagt moed om dit boek te lezen.
Het vraagt nog veel meer moed om zo’n boek te schrijven. Het is rouwen in de rauwste zin van het woord. Ik deel een beetje in het verdriet van de nabestaanden. Ik word teruggeworpen op eigen verdriet en toch voelt het niet aan als ‘alleen’. Want hier zijn beiden in geslaagd: door het strikt persoonlijke van hun verhaal raken ze de grootste universele onderstroom van het menselijk bestaan.
Wat een vrouw! Wat een man!
Hun schrijfsels zijn rimpelingen in boekvorm.
Warme groet,
Chantal
Vertraging - Verdieping - Reflectie 
Prachtig boek dat ook mij heel sterk aangreep. Bedankt voor deze blog, Chantal! 😘
Echt de moeite hé! Dank voor je reactie Ann.
Dit boek heb ik nog niet gelezen, maar zal ik zeker doen. Zijn andere waren voor mij zeer inspirerend in de tijd toen ik nog mijn praktijk had.
Dank je wel om dit met ons te delen!
Het is heel erg de moeite Crien! Dank voor je reactie.
Heel fijn beschreven Chantal. Hoe moedig van je om het boek te lezen na wat je erover verteld. Ik ken het boek zelf niet.
Dank voor je reactie Agnes. Als je ooit de kans krijgt om het boek te lezen, doen! Het is meer dan de moeite.
ik ga het zeker lezen! dankjewel Chantal!
Veel leesplezier Josephine en dank voor je reactie!
Ik ken de schrijver via jou, het boek kocht ik omdat ik momenteel veel bezig ben met het ouder worden. Wil zelf kwalitatief goed oud worden, nog nieuwe zaken ondernemen & nieuwsgierig blijven. Het boek deed me terugdenken aan een feit uit mijn beroepsleven, dat ik niet gauw vergeet. Er was een koppel en die hadden samen gekozen voor euthanasie, hoe zij dat inklaar hadden gestoken met een mooie tekst als afscheid voor hun kinderen & kl.kinderen was aandoenlijk. Zag toen ook hoe zij werkelijk zij aan zij hadden samengeleefd, door alle ups and downs. Ga het boek lezen in het najaar, fijn je blog te lezen.
Dag Monik, blij dat je reactie toch z’n weg gevonden heeft!
Ons lichaam kan dan wel ouder worden, nieuwsgierig blijven en nieuwe dingen ondernemen zijn een vrijgeleide naar een jonge geest. Zo denk ik er ook over. Bovendien hebben wij de ideale leeftijd om volop en vrijuit te puberen :-).
Het boek is confronterend maar ook hoopgevend. Veel leesplezier in ’t najaar!