Illusie of niet?

Voor gevoelige lezers: dit is geen vrolijke blog. De conclusie ervan kan troostend zijn.

Afgelopen week keek ik naar Peachez op tv. Een toneelstuk naar een boek van Ilja L. Pfeijffer. En het zette me aan het denken. Voor mensen die het boek nog willen lezen of het toneelstuk willen bekijken, wil ik niets over de inhoud vertellen.

Het thema dat ik eruit haal en dat me toch enigszins van mijn stuk bracht is dit: liever leven in een illusie dan merken dat er helemaal niets is. Sterker nog: enkel door een kunstmatig gefabriceerde illusie merken dat je leeft. Met andere woorden: iets dat niet bestaat wekt je tot leven. Klinkt moeilijk, ik probeer het te verduidelijken, lees dus vooral verder.

Leven we niet allemaal min of meer in een illusie? Wat in dit leven is echt?
Als kind denken we dat iedereen onsterfelijk is tot er plots iemand sterft. Als puber en jongvolwassene geloven we er steevast in dat we de wereld kunnen verbeteren of op zijn minst toch naar onze hand zetten tot we tegen de eerste muur lopen. We huwen omdat we geloven in eeuwige liefde tot we merken hoe menselijk we zijn. We zetten kinderen op de wereld omdat we ervan overtuigd zijn hen een goed leven te kunnen geven tot we beseffen dat ‘goed’ voor ons niet gelijk is aan ‘goed’ voor hen.
Sorry voor de veralgemeningen, ik weet wel dat dit varieert van mens tot mens maar het schrijft gemakkelijker. 

Als je dan, zoals ik, opgegroeid, volwassen, gehuwd, moeder, carrièrevrouw, weduwe bent geworden dan kom je in een levensfase waarin je wel al weet dat niet alles rozengeur en maneschijn is. En toch, toch blijft het geloof in de illusie (?) overeind. Want niet minder dan vroeger streef – streven is eigenlijk niet het juiste woord, ik vind even geen ander – ik ernaar om me ‘goed’ te voelen. De manier waarop is misschien veranderd, de drang is nog dezelfde. Veel barsten zijn in de mooie luchtbel gekomen, ondanks de barsten blijft de luchtbel bestaan. Ik leef en ik wil me goed voelen in dit leven. 

Ik herken me in dit stuk van Pfeijffer omdat ik me als kind evengoed verloor in bewust opgezette fantasieën. Ik wist dat het fantasieën waren, de hoofdpersoon van het stuk wist het niet. Toch hebben die fantasieën mij doen overleven, net als bij hem.
Door te kijken naar Peachez stel ik (opnieuw) mijn leven en de inhoud ervan in vraag: wat is echt en wat is illusie? 

De conclusie die de hoofdpersoon voor zichzelf trekt: ‘Na de liefde te hebben gekend heb ik van het leven niets meer te verwachten’, voelt als een mokerslag. Klopt dit? Klopt dit ook voor mij? 

De liefde die ik beleefde is geëindigd. Ik verwacht in die zin geen nieuwe liefde meer. Wil dit voor mij zeggen dat ik van het leven niets meer verwacht? 

En ik besluit dat de hoofdpersoon uit het toneelstuk volgens mij een denkfout maakt. Het is niet omdat de liefde beëindigd is, dat ze verdwenen is. Ze leeft verder in mij – illusie of niet – en ik ken ze nog altijd. Ik hoop dat ook de hoofdpersoon van het stuk na de heftigheid van zijn wonden tot die conclusie komt. 

Warme groet,

Chantal