Inspiratie

Het is bijna donderdag en ik heb nog geen onderwerp voor mijn blog. Niet dat dit zo erg is. Het is ondertussen sedert december een soort ‘gewoonte’ geworden om wekelijks stil te staan bij een onderwerp. De dagen zitten meestal vol van gebeurtenissen die ik voor mezelf wil uitdiepen zodat ze ik ze kan loslaten. Afgelopen week echter blijft niets ‘hangen’. Ik vind geen inspiratie. Niet dat de dagen zo leeg waren, integendeel. Er gebeurt nogal wat in dat hoofd van me. Los van de actualiteit zijn ook persoonlijke besognes aanwezig. En misschien net daardoor dat de muze niet van zich laat horen. 

Ik vraag me af, lezer, hoe het jou vergaat?

Wat doe jij als je hoofd vol zit met dagelijkse zorgen die al dan niet tijdelijk zijn en al dan niet zwaar wegen? Kun je er onmiddellijk over spreken of schrijven? Of, wil je net als ik, eerst afstand nemen van wat er gebeurt? 

Woorden geven aan wat er in mij omgaat kan ik pas als ik naar mezelf kan kijken vanop afstand. Dit betekent dat wat zich voordoet toch een stukje moet voorbij zijn. Ondertussen voel ik wel van alles maar ik kan het nog niet verwoorden. Dit werkt zo bij fijne gebeurtenissen en ook bij minder leuke feiten. 

Toen ik vroeger thuiskwam van een schoolreis die ik als fantastisch had beleefd, kon ik er geen woord over uitbrengen. Pas weken later hoorden ze thuis de verhalen van hoe het was geweest. Mondjesmaat. Alsof het eerst goed in mij genesteld moest zijn vooraleer het met anderen te delen.
Ook bij nare dingen kan ik niet onmiddellijk vertellen wat het me allemaal doet. Ik wil het eerst zelf uitpluizen en ik kies duidelijk wat ik erover wil en niet wil delen. Want delen van moeilijke dingen staat voor mij soms gelijk aan het vergroten van wat ik voel. Uiteindelijk zal ik er wel iets over vertellen, het is altijd slechts het topje van de ijsberg.
Mensen vinden me introvert. Dat klopt. 

En ik vraag me af: word je als introvert geboren of word je introvert door het leven zelf? Vermoedelijk een mengeling van de twee.
Extraverte mensen lijken makkelijker in de omgang. Ze hebben hun hart op de tong. Je weet onmiddellijk hoe ze het stellen.
Het is mijn ervaring, als therapeut, dat als ik aan extraverte mensen in mijn praktijk vragen stel, en blijf doorvragen, ze stilvallen. En dat stilvallen is goed, meestal betekent het dat ze in een diepere laag van zichzelf naar woorden zoeken. Het zich uiten verdiept hun gevoel. Van buiten naar binnen.
Het omgekeerde gebeurt bij introverte mensen. Daar vertrekken we meestal vanuit stilte naar meer woorden leren geven. Het gevoel uit zich in woorden. Van binnen naar buiten.
Het een is niet beter of slechter dan het ander. Alleen de manier waarop verschilt. Uiteindelijk komen we altijd uit bij de essentie. 

Zoals ik hier nu, terwijl ik zonder inspiratie vertrokken ben, uiteindelijk bij introvert en extravert uitkom.
Eigenaardig toch dat van zodra je iets loslaat, er een antwoord komt? 

Warme groet,

Chantal