Waar hecht je dan aan?

Die vraag werd gepost in de Facebookgroep VertragingVerdiepingReflectie. En ze laat me niet los. 

Waar hecht ik aan? 

Aan bepaalde mensen in mijn leven. Aan mijn poes. Aan mijn boeken, mijn planten, mijn laptop. Aan waarden zoals authenticiteit, loyaliteit, oprechtheid. Dit zijn de dingen die ik zie verschijnen als ik over de vraag brainstorm. 

Ik hecht eraan in de zin dat het me pijn doet als er iets mank loopt. Niet voor niets zegt het Boeddhisme dat hechting een van de oorzaken van lijden is. 

Lange tijd heb ik gedacht: ‘Materiële zaken doen me niets.’ Fout. Want van zodra er iets defect is, loop ik de muren op. Zoals onlangs toen na de werken aan Telenet in het Brugse een algemene panne het gevolg was.

Of als er een boek dat ik uitgeleend had verloren blijkt te zijn. Of sterker nog: toen we van een huis naar een appartement verhuisden en ik zo’n kleine tweehonderd boeken weggedaan heb. Die kon ik gemakkelijk missen. Dacht ik. Ondertussen heb ik het grootste gedeelte teruggekocht. Ja, dezelfde auteurs, dezelfde titels. Ik voelde me onvolledig zonder hen.
Ik ben duidelijk wel gehecht aan materiële zaken en eigenlijk heb ik geen zin om me hiervoor te schamen. Het zijn geen grootse dingen waaraan ik hecht: een balpen, een bepaald soort agenda, een notitieboekje, … 

Bij dezelfde verhuis hadden we besloten geen poes meer te nemen. We woonden drie maanden in ons appartement, ik hield het niet uit zonder poes, ik voelde me alleen. Mijn man gaf toe en op 17 september 2007 kwam Lotje in ons leven. Het laatste geschenk dat ik van mijn man zou krijgen. Wellicht kon hijzelf de betekenis van zijn woorden toen niet inschatten: ‘Nu ben je nooit meer alleen meiske.’ Lotje is er nog, mijn man niet meer.  Natuurlijk ben ik aan haar gehecht!

Ik kan ervan onder de voet zijn wanneer een plant die ik met de beste zorgen omring het uiteindelijk niet doet. Net zoals ik hoteldebotel word wanneer ik een nieuw bloemetje zie verschijnen.
Hechten, ik kan niet anders dan het doen. Hechten houdt zowel geluk, blijheid als gemis en verdriet in. 

De veiligheid waarmee je je als kind hebt kunnen hechten speelt een leven lang een rol in je relaties. Kinderen die veilig gehecht zijn hebben het wat dit betreft iets gemakkelijker dan onveilig gehechte kinderen. Niet dat onveilige hechtingen destructief hoeven te blijven, er is alleen meer en bewuster werk nodig om toegebrachte wonden in de vroegste kindertijd niet te laten domineren in het volwassen leven. Hier zijn tig boeken en theorieën over verschenen. Hier worstelen velen mee. 

Dit allemaal ging door mij heen toen ik de vraag ‘Waar hecht je dan aan?’ zag verschijnen. En ik zou er nog heel wat meer over kunnen schrijven. Ik beperk me tot een kort en bondig antwoord: ik hecht aan het leven.

Warme groet,

Chantal