Opluchting

Als je de twijfel kent, ken je zeker ook het gevoel van opluchting nadat je een beslissing nam. In zo’n toestand leef ik nu: opgelucht. 

Het vertaalt zich in alles. 

Mijn ademhaling gaat dieper dan voorheen, ik heb meer zin om op te staan, ik maak plannen om kamers op te ruimen en te poetsen. Mijn planten staan er groener bij dan voordien, ik ontdek nieuwe scheuten, mijn poes is niet meer rusteloos en eet opnieuw zoals het hoort. Ik ben in staat om iets te beginnen en het ook daadwerkelijk af te werken zodat het niet in mijn handen blijft hangen.
Kortom, ik dans (figuurlijk) door de dagen. Wat doet dat deugd! En was het nu echt nodig om al die voorgaande weken zo te twijfelen? 

Ja. 

Want zonder die twijfel, zonder alles tot in het kleinste puntje te onderzoeken en te overwegen was er geen beslissing gekomen die goed voelt vanuit mijn buik. Mijn buik is mijn grootste raadgever. Achter mijn navel wil ik voelen dat het goed is. De verbinding tussen mijn hoofd en mijn buik was een tijdlang onderbroken. Het doet deugd te voelen dat alles opnieuw stroomt, mijn armen en benen tintelen door mijn buikgevoel. 

Na de twijfel die mijn leefwereld een tijd lang smaller maakte, is er nu de brede route van de opluchting. Alles klopt. En vooral: in mijn hoofd is zoveel meer ruimte. 

Het is lente, letterlijk en figuurlijk. Nieuwe wegen openen zich en ik sta te popelen om ze te bewandelen. Ik krijg inspiratie, ik schrijf opnieuw voluit, mijn pen kan mijn ideeën niet volgen. Ik voel dat ik leef. Ik waardeer nog meer datgene wat er is. 

En misschien het allerbelangrijkste: mijn vertrouwen is een stuk hersteld. Vertrouwen dat uiteindelijk alles op z’n pootjes terechtkomt en dat ik – om het even in welke situatie – me zal weten te beredderen. Ik zwom door vele waters, ik was even de schoolslag kwijt maar, krachtdadiger dan ooit tevoren is ze terug. Daar is het oude oergevoel terug: niemand krijgt mij eronder. Wat wankel was, staat een stuk steviger. 

Nu de vermoeidheid bestrijden die door slapeloze nachten toch wel sporen nalaat. Maar dat is ‘a piece of cake’ in vergelijking met wat was. 

Ik voel me dankbaar tegenover de mensen – de levenden en de doden – die zo geduldig naar me luisterden. Ze hadden meer geduld met mij dan ik met mezelf. En soms is dat handig. 

Warme groet,
Chantal