Twijfelen

Wie wordt eens niet geconfronteerd met de vraag: doe ik het of doe ik het niet?

Dagelijks nemen we zonder het te beseffen de ene beslissing na de andere. Hoe laat sta ik op? Wat eet ik als ontbijt? Wat doe ik deze voormiddag? Hoe ziet de rest van de dag eruit? Hoe langer we leven, hoe bewuster we leven, hoe meer we erop getraind zijn deze keuzes te maken zonder er al te lang bij stil te staan. 

Een ander verhaal wordt het wanneer een keuze zich opdringt waardoor het leven zelf een andere wending kan nemen. Dan wordt het lastig. Houd ik het bij het oude of spring ik in het nieuwe? Wat maakt dat nu juist deze keuze zich opdringt? Komt ze op tijd, te vroeg, of kan ik alles nog uitstellen? 

Een antwoord zoeken op al die vragen is niet simpel. Het raakt de essentiële kern van mijn bestaan. Naast het overwegen van de voor- en nadelen van de keuze zelf, eisen deze vragen toch ook een antwoord. Als ik beslis dan wil ik dat doen op vaste fundamenten en niet op los zand. Zij die me kennen, weten dat ik doorgaans goed weet wat ik wil. Zelden in mijn leven overvalt mij de twijfel. Dit is nieuw voor mij en het is lastig. Ik doe mijn best om tegenover dat twijfelende zelf geduld op te brengen.

Overdag lukt het me om alles zoveel mogelijk ‘on hold’ te zetten en mijn dagelijkse bezigheden op te nemen. Ik heb er een hekel aan dat gedachten en vragen zich opdringen als ik het niet wil. Dus heb ik met mezelf een akkoord gemaakt om pas na x aantal dagen alle vragen ter harte te nemen en er een antwoord op te zoeken. Opkomende ideeën noteer ik ondertussen op blaadjes die overal verspreid liggen.
Ik slaag er tamelijk vlot in die vragen opzij te zetten door mijn dagen vol te plannen met allerlei activiteiten: er is de cursus kunstgeschiedenis, er zijn de vele plantjes die wachten op een grotere pot, er is de Levenslijn als Schrijfdraad, er is het schrijven, er is de fbgroep, het bakken, het koken en nog heel veel andere kleinigheden. 

Van zodra ik me naar bed begeef staan alle vragen paraat om heel actief m’n hersens in beslag te nemen. Ik lig in bed en ik probeer me te focussen op rust, op stilte, op vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. Ik verwelkom de vragen en zeg hen dat ik binnen x aantal dagen en niet nu (!) een antwoord zal formuleren. Ik vraag hen me tot die tijd gerust te laten. Het lukt me om in te slapen. 

Midden in de nacht schiet ik wakker. En dan wordt het een steviger gevecht want gedachten en vragen hebben ‘s nachts veel meer gewicht en dreigen de overhand te krijgen. Ik stap het bed uit, ga naar mijn living, noteer de gedachten en ga uiteindelijk terug slapen. Het lukt.

‘s Morgens begint het van voor af aan. Bovendien is het dan een dag dichter bij de dag waarop ik zal beslissen. Ik voel de druk toenemen. En toch, ook weer vandaag beslis ik om gewoon mijn dagelijkse dingen te doen en alles zoveel mogelijk gewoon te laten doorgaan. Nog vier dagen te gaan. Ik zal een ander mens zijn eenmaal ik de keuze gemaakt heb. 

Herkenbaar? Graag jullie reacties!

Warme groet,

Chantal