Openhartig

Ik ben opgegroeid in een omgeving vol duistere geheimen. Openhartig zijn werd wel van mij verwacht, het werd me niet voorgeleefd. Op mijn negende ontdekte ik wie Sinterklaas was, op mijn zeventiende werd ook die nieuwe waarheid een leugen. 

Al vroeg ontdekte ik dat openhartigheid werd afgestraft dus leerde ik spontaniteit inslikken, indrukken binnenhouden, gevoelens onderdrukken. Mijn opvoeding was goedbedoeld door mensen die niet anders konden. Papier werd mijn vriend, vanaf mijn negende begon ik te schrijven. Een eerste vorm van gecensureerde openhartigheid tegenover mezelf.
Door op mijn zeventiende uit werken te gaan, kocht ik mijn vrijheid. Ik werd lid van de Belgische Jeugdbond voor Natuurstudie, van de Wullok en van de scouts en ik ontdekte hoe mooi vriendschap kan zijn. Voorzichtig opende zich mijn hart voor de nieuwe buitenwereld.

Die vrijheid werd nog groter door mijn huwelijk. Mijn openhartigheid tegenover mijn man – ik bekende hem dat ik niet gelukkig was – heeft me de kans gegeven tot studie. Ik startte als dertigjarige tussen achttienjarigen de opleiding maatschappelijk werk en volgde achteraf nog vier jaar therapie opleiding. Dit was een zalige tijd. Mijn hart stond wagenwijd open: ik stond op de barricaden samen met studenten, ik ijverde voor van alles en nog wat en het mooie is dat het geaccepteerd werd. Hoe dichter ik bij mezelf kwam, hoe vreemder ik bekeken werd. Ik vond dit helemaal niet zo erg, de wereld lag aan mijn voeten.
Ik leerde hoe ik op een openhartige manier dingen kon verwoorden terwijl ik mezelf ook leerde beschermen in situaties waarin openhartigheid gevaarlijk was.
Dit is ongeveer wie ik nu ben. In bepaalde gezelschappen waar ik me veilig voel, kan ik heel gevat en ad rem reageren, in andere gezelschappen zal je me eerder stil en gesloten vinden. En dat allemaal met hetzelfde hart: een hart dat wil openstaan in wederkerigheid, een hart dat ook zichzelf wil beschermen. Het is een evenwichtsoefening telkens opnieuw. 

Ik maak nog altijd fouten, wat betekent dat ik nog niet ‘volleerd’ ben. Soms flap ik er iets uit dat zich tegen me keert. Soms zwijg ik te lang wat zich eveneens tegen me keert. 

Openhartig zijn staat voor mij nu – als volwassen vrouw die al een tijdje leeft – niet gelijk aan alles vertellen wat er in mij om gaat. Het betekent wel zo authentiek mogelijk aanwezig zijn in een contact, of dat nu bij de slager is, in de Carrefour, in een therapeutisch gesprek of in een vriendschappelijk gesprek. Het betekent dat ik open sta voor de boodschap van een mens en dat ik zelf telkens opnieuw beslis wat uit dat hart van mij kan gedeeld worden en wat niet. 

Al zou je het misschien anders denken, ik ben verre van een open boek. Daar waar ik het boek opensla wil ik authentiek zijn. 

Hoe definieer jij openhartigheid? Alle reacties zijn welkom.

Warme groet,

Chantal