Levensles

‘Wat is voor jou een grote levensles?’ Deze vraag werd me gesteld in de Facebookgroep VertragingVerdiepingReflectie.
Er is niet één grote levensles, ik heb er meerdere geleerd.
Ik leef dan ook al een tijdje 🙂 . En ik ben nog altijd aan het leren. 

In een vorige blog had ik het over fundamentele eenzaamheid. Dit is een van de levenslessen die ik leerde: je wordt moederziel alleen geboren, en je sterft moederziel alleen. Om maar de woorden van Robert Long te parafraseren. Voor mij is dat een waarheid. En ook al klinkt dit misschien zwaar of lastig, voor mij is het dat niet. Ik leer het meer en meer te accepteren. 

Een andere les waar ik ondertussen van doordrongen ben is: vanuit je buik kun je bergen verzetten. Waarmee ik bedoel dat als je doet waar je in gelooft, waar je tot in je navel mee verbonden bent, je heel ver kunt komen. Ver, niet te interpreteren als in ‘veel geld’ of ‘grote carrière’, dat kan ook, maar vooral ver in de ontwikkeling van een tevredenheidsgevoel. 

Wat heb ik nog te leren? Veel. En ik heb het gevoel dat naarmate ik ouder word deze levenslessen zich vanuit een steeds diepere laag manifesteren. Met andere woorden: het wordt lastiger en pijnlijker omdat ze dichter bij mijn kern komen. 

Ik wil hier best een aantal zaken opnoemen zonder er al te diep op in te gaan.

– Durven bestaan. Mezelf bestaansrecht geven. Een moeilijke oefening. Daaraan gekoppeld is het durven ruimte innemen (en overeind blijven). 
– Naar binnen keren en voelen wat ik nodig heb. Onderkennen dat ik bepaalde dingen niet alleen kan en hulp vragen. Durven nodig hebben is voor mij moeilijker dan sterven (denk ik want met sterven heb ik geen ervaring 🙂 ).
Ik besterf het letterlijk als ik voel dat ik iemand nodig heb. Dit heeft natuurlijk met eerdere kwetsuren te maken, ik weet dat allemaal wel maar toch, het blijft een moeilijke. Veel veiliger is het om alleen te ploeteren. 
– Mild zijn voor mezelf omdat ik het niet alleen kan.
Dit zijn drie grote, nog altijd niet afgeronde levenslessen. Er blijft continu werk aan de winkel. 

Het eigenaardige is, dat die punten mijn sterkte zijn als therapeut. Net omdat ik met deze dingen heel dicht in voeling sta, kan ik ze vlug opvangen bij cliënten. Ik heb de vaardigheden om een duidelijk onderscheid te maken tussen wat bij de cliënt hoort en wat van mezelf is. Altijd opnieuw blijf ik me verwonderen dat mensen die bij mij als cliënt terechtkomen mij iets te leren hebben.
En dat de juiste mensen mij vinden, is nog zo’n klein wonder. 

Als therapeut is er niet alleen het gesprek met de cliënt, er is ook de voorbereiding, het luisteren en achteraf het laten indalen van het gesprek. Onderzoeken: wat is van mij, wat is van hem/haar; wat speelt zich af tussen ons; hoe kan de cliënt in het ‘echte’ leven daar iets mee doen. Ik durf gerust zeggen dat één uur therapie voor mij als therapeut gelijkstaat aan drie uur werk. Maar goed, dit is dan stof voor een andere blog.

Herken je wat ik schrijf of helemaal niet? Laat het me weten in een reactie, ik kijk ernaar uit.

Warme groet,
Chantal