Liefde op het eerste gezicht

Op elf januari is ze gearriveerd. De Venus von Willendorf. Ik kreeg haar als Nieuwjaarsgeschenk van een vriendin. In mei vorig jaar maakte ik kennis met deze Venus. Ze is in 1908 gevonden langs de Donau tijdens het Habsburgse rijk. Het oorspronkelijk beeldje dateert van 25.000 voor C. (!!! je leest het goed), bestaat uit kalksteen en is beschilderd met rode oker. Het staat in het Naturhistorisches Museum Wien. 

Het was liefde op het eerste gezicht. Deze Venus staat symbool voor vruchtbaarheid, voor baren, voor voeding geven, voor regeneratie. Het vertegenwoordigt al zo’n 27.000 jaar de cyclische beweging: geboren worden, groeien, openbloeien, sterven, opgenomen worden in de aarde, geboren worden, groeien, enzovoort. 

Ze heeft haar handen op haar borsten omdat ze ons wil wijzen op haar voedende aspect. 

Waarom is dit beeldje zo belangrijk voor mij?

Het is slechts 8 cm hoog, ik kan het in mijn hand nemen. Als ik dat doe, dan voel ik de verbinding met eeuwen terug, met vrouwelijke kracht: met de kracht het leven door te geven. Nee, ik zweef niet, ik sta met mijn voeten op de grond én heb voeling met wat niet kenbaar en niet uit te spreken is. 

En is dit niet een belangrijk aspect in therapie? Mensen bij hun gevoel brengen. Mensen dicht bij hun kern brengen, bij wat echt belangrijk is, bij hoe ze in het leven willen staan en wat ze willen doorgeven. In die zin is therapie een beetje gelijk aan baren, aan leven geven. 

Dit beroep beoefen ik nu 32 jaar. Mijn bron is mijn overtuiging dat mensen alles in zich dragen wat ze nodig hebben om voor zichzelf een zinvol leven uit te bouwen. Soms zijn ze de voeling met die kracht verloren, dan bestaat mijn taak erin er hen naartoe te leiden. Wat ze vinden, vinden ze altijd zelf.
Er wordt me soms gevraagd of het niet zwaar is, al die problemen? 

Natuurlijk doet het lijden van mensen me veel. Soms is het slopend, soms voel ik verontwaardiging en word ik kwaad als ik hoor hoe mensen onrecht aangedaan werd.
Ik word geraakt en ik wil blijven geraakt worden. Ook therapeuten zijn mensen en hebben gevoelens.
Een leven kan zwaar zijn, een eindje mee wandelen in het leven van iemand ook. En toch … altijd, altijd komt er een moment dat de stappen lichter worden, dat de veerkracht sterker wordt en dat de zwaarte doorbroken wordt. Niet noodzakelijk door opgeloste problemen, vaak door verandering van perspectief.
Wat ook gebeurt in therapie, in soms langdurige therapie, is dat er een intens gevoel van verbinding groeit tussen de therapeut en de cliënt. En deze verbinding mag dan een therapeutische verbinding zijn, ze is net zo echt als om het even welke andere verbinding. Uit die verbinding ontstaat kracht en niet alleen voor de cliënt. Ook als therapeut voel ik die kracht in mij groeien. Dus neen, zwaar vind ik het niet. Boeiend wel en heel verrijkend.

De Venus die aan mij gegeven wordt begin 2021, het jaar waarin ik mijn werkzaamheden online verder zet, betekent voor mij een nieuw begin. Een andere manier om door te geven wat ik in mij heb. Een andere manier om bezig te zijn met dat wat voor mij het zinvolste is: leven geven.
Af en toe neem ik haar in mijn handen en ik voel: het is goed zo.

Warme groet,

Chantal