In de tweede helft van 2019 krijg ik een mailtje met een voorzichtige vraag naar contact. Ik word diep geraakt door de vraag maar ik beslis om het contact af te houden. Ik wil niet de oorzaak zijn van een loyaliteitsconflict tussen een moeder en een dochter. Met pijn in mijn hart schrijf ik haar terug dat contact er niet in zit, dat dit alleen maar problemen zal geven voor haar.
Haar antwoord is dat van een volwassen vrouw: ‘Ik ben onafhankelijk en ik neem contact met wie ik dat wil, maar als je het niet ziet zitten dan accepteer ik dat.’
Ik laat alles bezinken en ik voel dat ze gelijk heeft. Wat ik bedoel als zorg kan uitmonden in een afwijzing en dat is nu ook weer mijn bedoeling niet. Want ik zie haar graag. We spreken af.
Ik ben best zenuwachtig. Zal ik haar herkennen? Het is zo’n veertien jaar geleden dat ik haar voor het laatst zag. Waarom er al die tijd geen contact geweest is, doet er niet toe. Voor mij is elkaar niet meer zien nooit een einde van mijn graag zien geweest.
Ik herken haar van zodra ze aankomt, een mooie jonge vrouw met een krachtige tred en een glimlach van haar ene oor naar het andere. We drinken koffie bij mij thuis en babbelen moeiteloos uren vol. Alsof er nooit de afstand geweest is.
Ze stelt het goed ondanks de pijn die ze met zich meedraagt. Er is veel herkenning, veel meer dan zij kan vermoeden.
Ze spreekt over haar zoektocht naar moederlijke zorg, over haar schrik die op mij te projecteren omdat ze vindt dat dit verkeerd is. Ik hoor het en ik voel de bloedband kloppen. Hoe fier zou ik op haar zijn als moeder!
Wat je voelt tegenover een persoon is er. Gevoel kun je niet dwingen. En dat gevoel mag bestaan, het is geen reden om al het andere te verloochenen want een mens kan heel veel soorten gevoelens aan. Dat zou ik haar willen zeggen, het komt niet over mijn lippen.
We zien elkaar terug in de zomer 2020. Opnieuw valt het me op hoe we meteen de diepte van het gesprek induiken. Wat is dit een bijoux van een vrouw, iemand die heel lang over dingen nadenkt en alles probeert een plek te geven.
Het contact tussen ons is niet frequent. Zij heeft haar gezin, ik heb mijn bezigheden. De band tussen ons voelt (wat mij betreft) des te steviger.
En eigenlijk wil ik vertellen dat ze haar zoektocht wat mij betreft kan stoppen. Dat ik haar in het diepste van mijn hart als dochter beschouw, dat ik dit doe zonder haar moeder ook maar een millimeter te laten opschuiven en zonder aan de band met mijn twee zonen te raken. Zij kan er heel gemakkelijk bij voor mij. Echt. Voor mij kan dat.
Zij is het grootste geschenk dat ik in 2020 ontving.
Dit bericht wordt gepubliceerd met haar toestemming.
Vertraging - Verdieping - Reflectie 
Chantal,
Nà het lezen van “dit verhaal” (ik kom niet zo direct op een gepast woord, sorry) ben ik ontroerd.
Enerzijds door het talent waarmee jij zó mooi kan schrijven(een talent geloof me) en anderzijds door de inhoud van het verhaal.
Het is nu zo : ik lees graag en heb héél graag een “happy end”; helaas niet altijd zo in “the real life “.
Ewel, ik had een “warm” gevoel bij het lezen….
Bij deze “dankjewel “
Dag Myriam, en jij ontroert mij dan weer met je reactie! Ja, in dit geval is er wel een happy end. Zowel voor haar als voor mij. En dat geeft een onbeschrijflijk warm gevoel. Zo enorm bedankt om te reageren. Stel het goed vanavond en alle dagen van het volgend jaar!
Wat een be-leving, mooi verwoord Chantal. Een scenario voor een film.
Dank je Monik. ’t Is inderdaad als in een film maar toch in het echt. En ik heb er zo’n deugd van. 🙂