Een blik achteruit, een sprong vooruit.

De wereld in een pandemie, ik die o.a. door de onstandvastigheid van de situatie besliste om geen gesprekken meer te hebben en een punt te zette achter mijn carrière als therapeut.
Misschien werd ook jij verrast door een gevoel van rust toen de winkels sloten, de straten leeg liepen, het verkeer ophield, alle dagelijkse plichten plots niet meer mochten?
Zo bevond ik me tegen het einde van de maand maart in een complete leegte. En die voelde in aanvang goed en bevrijdend. Ik besloot om die leegte een paar weken te laten bestaan. 

Zonder in details te treden brak in april de wereld onder mijn voeten in duizenden stukjes en dit verbrijzelde vooral mijn binnenkant. Geloof me, corona was toen het minste van mijn zorgen.  Drie weken zou ik in deze toestand leven. Uiteindelijk kwam alles ‘goed’ maar de gevolgen en de impact van een vertrouwensbreuk voel ik tot op de dag van vandaag. 

Ik zocht naar middelen om me staande te houden en ik schreef me in bij Karin Haanappel ‘Kunst maakt gelukkig’: https://www.haanappelart.com/. Karin geeft les op een voor mij aantrekkelijke manier en laat me kennismaken met wat ik belangrijk vind: de context van feiten en de context van het tot stand komen van een kunstwerk. Ze heeft aan mij een student voor het leven. Tussen mei en eind deze zomer gaf ik me over aan genieten van het mooie weer, fietsen en lezen. Juli en augustus staan al jaren in het teken van tVaartje: https://www.tvaartje.be/nl/handicap. Ik had er heel mooie ontmoetingen, luchtige en ernstige gesprekken, genoot van een rosé wijntje (af en toe!) en ademde de ongedwongen sfeer en de warmte in van de mensen om me heen. 

En toch … toch voelde ik me niet meer in mijn kracht. Leven, gewoon leven kostte me moeite en voor mij is dit een teken aan de wand.  Meer en meer begon ik mezelf in vraag te stellen. Wat wil ik met de rest van mijn leven? Hoe wil ik dat inrichten? Wat is voor mij zinvol? Hoe kan ik iets betekenen voor anderen en dus ook voor mezelf?

In mijn zoektocht is er  van alles de revue gepasseerd. Sommige dingen kwamen vluchtig voorbij, andere bleven hangen. Na toch wel vier maanden zoeken, voelen, opnieuw zoeken kwam ik uit bij twee vaste waarden in mijn leven: mensen en schrijven. De betekenis van mensen in mijn leven is heel sterk en ze werkt in twee richtingen. Ik wil iets betekenen voor iemand en dat geeft betekenis aan mezelf. Uiteindelijk kwam ik door die zoektocht opnieuw uit bij de essentie waarom ik koos voor het beroep van psychotherapeut. 
Schrijven is voor mij  sedert mijn achtste mijn ‘compagnon de route’. Ik besloot om – zonder druk, zonder te weten of ik het ooit zou gebruiken – de betekenissen die ik had gevonden: mensen en schrijven, uit te werken. 

Toch bleef ik vooral twijfelen: heeft dit nog wel zin? Wie zit hier nu op te wachten?
Synchroniciteit: Jan, mijn zoon die toen absoluut niets wist van mijn twijfels over mijn toekomst, stuurt me in oktober een interview met Irvin Yalom. Irvin Yalom wiens boeken ik allemaal verslond en die voor mij een grote betekenis heeft. Hij is 89 jaar en vertelt in dat interview dat de zin van zijn leven voor hem is: gesprekken met mensen en het schrijven.  Herkenning! 
Ondertussen is het begin november en zijn mijn plannen uitgewerkt op papier. Ik besluit om er nog niets mee te doen. Ik wil het voelen vanuit mijn buik en dat gevoel is er nog niet. 

Tijdens een gesprek in november stelt iemand me de vragen waar mijn kracht ligt en waar ik me het veiligst voel. Door het horen van die vragen, zelfs zonder dat ik onmiddellijk het antwoord weet, voel ik me in mezelf vallen. Het wordt me duidelijk dat ik door te stoppen met werken een levensader heb doorgesneden. Net omdat werk voor mij zoveel meer betekent dan werk, omdat het zo’n wezenlijk deel is van wie ik ben en wie ik wil zijn, mag ik dit niet helemaal afsluiten. 
Vanaf dat gesprek gaat alles in een stroomversnelling. De ‘foetus’ krijgt vorm en kan langzaam maar zeker groeien. Ik weet wat ik wil en ik voel het in mijn buik. Het stroomt! Ik concretiseer mijn plannen om opnieuw gesprekken met mensen aan te bieden. Een paar dagen per week wil ik me met hen verbinden: online therapie. Online zodat we niet afhangen van corona. Online om grote afstanden te overbruggen. 
Ik presenteer naast die gesprekken een therapeutisch schrijfprogramma dat mensen via hun pen in contact brengt met hun bronnen van kennis die verborgen zitten in hun leven en in dat van de generaties voor hen. Dit gebeurt hoofdzakelijk via mail. 

De weeën zijn begonnen! Ik vraag voor de vormgeving hulp aan Viviane Van Pottelberghe die me ondersteunt in het bouwen van een website. Zij maakt de pijn van het baren aanzienlijk lichter. 

Nu, half december, besef ik dat het loslaten van begin dit jaar zin had. Het heeft me op werkvlak opnieuw bij mijn kern gebracht. De stilte heeft me zwanger gemaakt van ideeën die vragen om geboren te worden.
Ik beslis om de lancering van mijn website te plannen op vrijdag 18 december 2020. Dit is exact negen maanden na mijn beslissing om te stoppen met werken. Het lijkt me een prima datum om aan te kondigen dat ik – beperkt in tijd maar met volle goesting – die levensader opnieuw doe stromen. 18 december is de datum dat ik – lang geleden – mijn ja woord gaf aan Eric. Het is hij die mij de kans heeft gegeven te studeren en me daarmee de aanzet gaf te worden wie ik ben. En 18 december lijkt me ook een prachtige datum om het jaar 2020, net op de valreep, een boodschap mee te geven. Zonder de mooie dingen weg te vegen die afgelopen jaar  ook bracht, spring ik met een positieve boost in 2021. 

Beste lezer, je ziet het: mijn website is een feit. Opzettelijk met een lange naam: vertraging verdieping reflectie. Een website voor mensen met tijd. Je doet mij een groot plezier door erover te vertellen met vrienden, door de website te delen op sociale media. Je kunt ook lid worden van mijn Facebook Groep met dezelfde naam. Daar worden allerlei dingen gepost die het leven net iets mooier kunnen maken. 

Welkom!

Warme groet,

Chantal